woensdag 27 december 2017

Gelukkig nieuwjaar ...

Zo aan het einde van het jaar is het goed nog eens even terug te kijken. Dit jaar heb ik behoorlijk gesukkeld met mijn gezondheid. Met alle ziekenhuisopnames meegerekend kwam ik tot de ontdekking dat ik inmiddels bijna 40 weken van mijn leven in een ziekenhuisbedje heb doorgebracht. Maar ik zit hier toch maar mooi mijn blogpost te typen. En het komende jaar gaan we er gewoon weer tegenaan. Januari staat in het teken van de onderzoeken, oogarts, cardioloog en de hematoloog. We gaan weer proberen een jaar toe te voegen aan mijn Kahler-lidmaatschap. Dat moet wel want er staat dit jaar iets geweldigs te gebeuren. In mei verwacht onze oudste dochter haar tweede kindje. Met andere woorden: we worden voor de vierde keer opa en oma. We waren bijzonder in onze nopjes toen we enkele weken geleden dit fantastische nieuws kregen. Kijk, dat zijn nou van die mooie dingen die je in je leven als Kahlerpatiënt ondanks alle ellende ook overkomen. Ik hoop en wens dan ook dat mijn lotgenoten in al hun strijd ook zo'n lichtpuntje mogen ervaren, in wat voor vorm dan ook. Een lichtpuntje van hoop om door te gaan en vol te houden. Ik wens iedereen een liefdevol, voorspoedig, gelukkig en gezond 2018. Groeten, Cees.

donderdag 21 december 2017

Kerstmis 2017 ...

Helaas is er sinds kerst 2016 maar bar weinig veranderd in de wereld. Dit jaar spraken me twee items aan uit het acht uur journaal van begin december die zo ontzettend tegenstrijdig waren. Het eerste onderwerp betrof een wijk in Damascus die al tijden wordt belegerd door rebellen met als gevolg totale uithongering van mensen maar vooral kinderen. Het andere onderwerp ging over het feit dat Nederland nu 3 restaurants heeft met 3 Michelinsterren. Ik heb eens even gegoogeld op Inter Scaldes in Kruiningen. Het goedkoopste kerstdiner daar kost maar liefst 165 euro p.p., exclusief wijnarrangement.  Hoe groot kunnen de verschillen zijn. Ook ik ben hypocriet, ik schenk een gering bedrag aan stichting vluchteling voor een hulppakket voor een kind en tegelijkertijd ga ik ook lekker uit eten met de kerst. En dan bekruipt mij het gevoel of het ooit nog goed zal komen met onze wereld. Maar dan komt dat eenvoudige kerstverhaal opeens om de hoek. Te beginnen met die eenvoudige herders midden in de nacht. Zij werden deelgenoot van iets wonderbaarlijks, iets wat ze nooit hadden durven dromen, maar wat toch gebeurde. Wellicht is die hoop voor ons ook weggelegd in dat aloude kerstverhaal. Blijven dromen en werken aan een betere wereld. En dat begint al heel dicht om je heen. Ik wens iedereen een warme kerst met lieve mensen, aandacht, liefde, gezondheid en vrede. Groeten, Cees

woensdag 6 december 2017

Back from Staar Wars en Sinterklaas ...

Ja hoor, mijn nieuwe lens zit er in. Gisterenmiddag geopereerd aan staar in mijn rechteroog. Dit maal chapeau voor het Amphia, het liep gesmeerd (soort lopende band werk) en de medewerkers, verpleegkundigen en de dokter waren allemaal even vriendelijk. Om drie uur stonden we weer buiten en konden meteen door naar Mirelle want daar zouden we met z'n allen Sinterklaasfeest vieren. Met een echte Sinterklaas en twee vrolijke Pieten werd het een heel gezellige avond. Lekker eten, cadeaus, zang en dans en vrolijk zijn. Maar het mooiste cadeau mag ik nog niet verklappen, Dat horen jullie over een week of vier. Groeten, Cees

zondag 3 december 2017

Afscheid ...

Afgelopen donderdag was het dan zover: afscheid van Avans hogeschool na 32 jaar. Ik wilde geen receptie, toespraken of een fanfare in de tuin. maar alleen samen met collega's en oud-collega's het glas heffen op een mooi werkzaam leven. Dat pakte toch even wat anders uit. Er was fantastische muziek, een jazz-trio o.l.v. mijn toenmalige baas en ze hadden een prachtige beeld-presentatie in elkaar gesleuteld voorzien van live-commentaar. Waar ze al die oude foto's vandaan hadden gehaald weet ik niet, zelfs de ondertekening van mijn contract bij de toenmalige H.T.S. op 20 december 1985 ontbrak niet. Ongelooflijk, wat is er in die tijd allemaal gepasseerd. Op ludieke wijze werd stilgestaan bij mijn promotie tot informatie-manager en vanwege de daaraan gekoppelde salarisverhoging de aanschaf van mijn Lexus. Natuurlijk ook het feit dat ik in 2004 werd geconfronteerd met de ziekte van Kahler en hoe ik daarmee om ben gegaan. Veel mooie woorden, woorden van respect en waardering, iets wat je tijdens je werkzame leven niet zo snel te horen krijgt. Ik was buitengewoon vereerd en blij, ook omdat mijn vrouw en kinderen hierbij aanwezig waren. Overladen met cadeaus, kaarten, bloemen en flessen kregen we aansluitend nog een etentje aangeboden door onze kinderen. Moe maar voldaan en ook een beetje trots huiswaarts gekeerd. Nu op naar Sinterklaas. Mijn cadeau heb ik reeds binnen: 's-middags een staaroperatie aan mijn rechter oog. Groeten, Cees