Heel droevig bericht ...

Afgelopen dinsdagmiddag is "mijn kahlermaatje" Monica zoals zichzelf omschreef, op eigen verzoek ingeslapen. Met diep respect denk ik aan haar terug. Wat heeft zij en haar gezin de afgelopen vier jaar afgezien. De ene na de andere intensieve behandeling die niet of niet voldoende aansloeg.
Tot het laatst toe bleef ze optimistisch, de regie zelf in handen houdend en met steeds een grote dosis humor. Het afgelopen weekend bleek echter dat het volkomen uitzichtloos was en dat heeft ertoe geleid dat zij in goed overleg en in het bijzijn van haar dierbaren dinsdag is overleden.
Zij is en blijft voor mij een groot voorbeeld en ik wens haar man en beide dochters heel veel sterkte en kracht toe om zonder haar fysieke aanwezigheid verder te gaan met het leven. Het is oneerlijk, het leven is oneerlijk, maar wij moeten verder. Met mijn eigen gezondheid gaat het redelijk. Ook van de lagere dosering Lenalidomide heb ik soms behoorlijk last van de bijwerkingen, maar ik weet waarvoor ik het doe en ben ik blij dat het in ieder geval z'n werk doet. Groeten, Cees