Witte donderdag, maar dan 11 jaar geleden ...

Precies op witte donderdag 11 jaar geleden, kreeg ik de definitieve diagnose Multipel Myeloom. Dankzij mijn contacten (noem het maar kruiwagen) had ik de dinsdag na Pasen mijn eerste afspraak in het Erasmus MC bij Prof. Sonneveld. Na de nodige chemokuren, een stamceltransplantatie, bestralingen en operaties zit ik nu na 11 jaar dit blog te typen. Ongelooflijk, maar waar. Dit blog is er dus één van HOOP. Natuurlijk zijn wij als patiënten allemaal uniek, reageren uniek op onze aandoening en de behandeling(en). Maar ik had in ieder geval niet kunnen denken dat ik deze witte donderdag in 2015 zou halen en ook niet dat ik de geboorte zou meemaken van onze 3 kleinkinderen. De keerzijde is ook dat veel lotgenoten in die afgelopen 11 jaar mij ontvallen zijn. In het boek van Herman van Praag 'Net voorbij de rede' vond ik een indrukwekkend citaat. In de proloog beschrijft hij waarom hij in God gelooft. Dat geloof kent ook diepe kuilen, zoals hij dat noemt. Ik citeer: "Zo'n kuil was de plotselinge dood van onze oudste kleinzoon Daniel, die twintig jaar geleden verdronk. Een verbijsterende ervaring, ook nu nog, twintig jaar later. Ik richtte de blik omhoog. Ik stelde de vraag die de mens al sinds mensenheugenis gesteld heeft: 'Waarom hij, hij was pas 7 jaar. Waarom niet ik, waarom niet al die anderen die hun leven al goeddeels achter zich hebben? Is dat wat U rechtvaardigheid noemt? Is dit geen onrecht, je reinste willekeur?
Ik registreerde een antwoord. Dat luidde als volgt: 'Toeval bestaat, mens. Een samenloop van omstandigheden heeft soms afschuwelijke consequenties. Dat schokt jullie, dat schokt ook Mij. Lang niet alles is van tevoren vast te stellen, zelfs door Mij niet. De natuur is onberekenbaar, de mens vaak grillig en onvoorspelbaar. Een Schepper kan niet alle consequenties van zijn schepping voorzien. Beschuldig mij daarom niet! Voor het toeval is niemand verantwoordelijk; dat maakt toeval tot toeval.
Bedenk verder, mens, dat ook ziekte elk moment kan toeslaan. U bent niet onsterfelijk. Die kans hebt U in het paradijs verspeeld. Levende stof is vergankelijk, het vergaat vroeger of later. Spreek mij ook daar niet op aan.'
Dit antwoord leverde steun op, maar geen berusting. Het verdriet waarover ik sprak is blijvend". Aldus van Praag. Een mooi gezegde zo vlak voor Pasen. Iets heel anders: ik begin nu met de derde week van mijn kuur met de halve dosering en ik moet zeggen het bevalt prima. De bijwerkingen zijn vooralsnog significant minder. Ik wens jullie fijne paasdagen met veel hoop en liefde. Groeten, Cees