We hebben 'm ...

Vandaag een iPad3 met Retina-scherm gekocht. Wat een prachtig ding. Dat wordt dus vechten wie wanneer mag. Met de gezondheid gaat het vooralsnog goed, tenminste ... wanneer ik komende woensdag van mijn prof te horen krijg dat alles nog rustig is. Ook mag ik mij melden bij de radioloog van het Instituut Verbeeten op 20 maart. Wordt vervolgd. Groeten, Cees

Voorlopig even rust ...

Vandaag de uitslag gehad in het EMC van het materiaal wat ze tijdens de operatie hadden verwijderd en ja hoor, het was weer Kahler. De uitslagen van de overige onderzoeken (bloed, beenmergpunctie en CT-scan) bevestigden dat in de rest van het lichaam geen Kahler actief is. Ook dit was net als afgelopen zomer weer een solitair probleem en kon worden opgelost door de zaak eruit te halen. Wonden genezen goed en ik mag me over twee weken melden bij mijn prof. Dan zullen we een strategisch plan van aanpak bespreken om er in toekomst nog eerder bij te kunnen zijn. Voorlopig voel ik me goed en heb een paar weken rust. De bijzondere fles whisky die ik afgelopen weekend kreeg smaakt overigens geweldig. Ik zal er vanavond maar een nemen op de goede afloop. Groeten, Cees

Het beste medicijn ...

Het herstel van de operatie gaat echt met sprongen vooruit. De eerste 3, 4 dagen was afzien, maar toen ging het alleen maar de goede kant op. Het verwijderen van de pleisters was even jodelen, vooral als je vrouw verpleegkundige is. Die aarzelt niet en rukt die gemene dingen er gewoon in een keer af. De afgelopen dagen had ik al iets van: het lijkt een eeuwigheid geleden. En dan vandaag, een heerlijk cadeau van mijn oudste dochter en haar vriend. Een speciaal voor mij uitgezochte fles single malt. Maar liefst 28 jaar oud, single cask en puur natuur. Jullie moesten eens weten hoe goed je je voelt als je een glas van dit alle zintuigen strelende vocht met 47,3% alcohol naar binnen laat glijden. We gaan ons opmaken voor komende dinsdag. Dan heb ik mijn controlebezoek en de uitslag van de biopten in het EMC. Groeten, Cees

Weer een beetje beter ...

Gisteren had ik echt een moeilijke dag, een pijndag. Een bloedinkje (omdat ik het die dag ervoor wat had geforceerd), rugpijn vanwege een verkeerde houding, buikpijn en wondpijn. Vervolgens werkt dat ook door op je humeur. Vandaag gaat het gelukkig stukken beter. Zelfstandig onder de douche geweest en heel de middag beneden gezeten. Mirelle is geweest met de kinderen, Wolfert moest zijn roes uitslapen vanwege carnaval en Celine heeft zich in het feestgewoel gestort in Den Bosch (zie foto). Die maakt er elk jaar weer een spectakel van. Gelukkig hadden ze mooi weer met de optocht. Ik heb altijd respect voor al die mensen die daar zoveel energie en vrije tijd instoppen, dat ik ze graag mooi weer wens. Voorlopig is het hier dus nog een groot feest. Ik zie graag blije en vriendelijke mensen die samen feest kunnen vieren. Zo is carnaval volgens mij ook bedoeld. Morgen weer een stapje vooruit. Groeten, Cees

Het valt niet tegen ...

Vandaag zou de zwaarste dag moeten zijn wat betreft de pijn en het algehele ongemak. Dus extra vroeg het bed uit en proberen te bewegen. Ik vond het al met al niet tegenvallen. Achteraf was het ook een wijze beslissing woensdagavond huiswaarts te keren, want Elien kan mij gewoon sneller en een op een verzorgen. Ben zojuist de trap af gekomen en zit dit bericht nu op mijn desktop te typen. Weer een hobbel genomen. En dan nog ander nieuws wat ik nu (eindelijk) wereldkundig mag maken en waar ik helemaal blij van word: Mirelle verwacht de eerste week van augustus haar tweede kindje. Weer zo'n wereldwondertje. Groeten, Cees

Operatie geslaagd en ... weer thuis!

Zoals afgesproken heb ik mij afgelopen dinsdagavond gemeld op de 10e verdieping van het EMC. Daar werd ik heel goed ontvangen door zuster Marloes die er alles aandeed om mij op mijn gemak te stellen. De nacht redelijk doorgebracht en de volgende ochtend werd ik al vroeg gewekt voor de welbekende ziekenhuisrituelen. Na de inleiding lag ik om 9 uur op een zeer futuristische OK compleet met allerlei slangen en draden. In mijn ooghoek zag ik de narcose toegediend worden en weg was ik. Een moment later kwam ik bij op de uitslaapkamer, alleen dat moment bleek een paar uur te zijn. Het gevoel en de pleisters op mijn buik maakte al snel duidelijk dat de operatie achter de rug was. Terug naar de afdeling en de rest van de middag een beetje dutten. Toen Elien en de meiden binnen kwamen was ik heel blij. Mijn eerste poging om uit bed te komen viel nog niet tegen en gaf me de basis om hier zo snel mogelijk weg te komen. Dat is uiteindelijk gelukt en om 21.00 uur zat ik thuis in mijn stoel. Dit is nou een voordeel als je vrouw verpleegkundige is. De pijn en het ongemak is niet minder, maar je word wel thuis in je eigen bedje verzorgd. Komende dagen opknappen, want we hebben we nog een weg te gaan. Over twee weken terug naar het EMC voor de nacontroles en de uitslagen van de biopten. Voor alle mensen hier in het zuiden ... Alaaf, agge moar leut et, ik blijf in mijn bedje. Groeten, Cees